Współpraca z rodzicami

Szczegóły

Opublikowano: środa, 24 wrzesień 2014 15:30

ipj

Współpraca z rodzicami
Terapia logopedyczna jest procesem. Jej skuteczność zależy od współpracy logopedy z dzieckiem oraz rodzicem. Spotkanie z logopedą nie jest wystarczającym elementem terapii. Dlatego bardzo ważne jest zaangażowanie rodziców w systematyczne ćwiczenie z dzieckiem.

O czym powinni pamiętać Rodzice:

1. Ćwiczymy z dzieckiem 1 raz dziennie 20 - 30 minut.
2. Ćwiczenia usprawniające ćwiczymy wspólnie zprzed lustrem.
3. Ćwiczenia utrwalające wymowę wywołanej głoski powtarzamy każdego(jeśli do utrwalania mamy  np. utrwalanie głoski sz na początku wyrazu – powtarzamy te wyrazy codziennie, jeśli dziecko ma za zadanie ułożyć zdania to układa te zdania każdego dnia, jeśli odpowiedzieć na pytania do tekstu to również powtarza tę czynność codziennie, itp.).
4. Ćwiczenia logopedyczne polegają na powtarzaniu. Jeśli dziecko wykonuje dane ćwiczenie pisemnie, to powinno je również powtórzyć każdego dnia ustnie .
5. Jeżeli dziecko ćwicząc z Państwem poprawnie wymawia utrwalaną głoskę, to zwracamy mu również uwagę na właściwą jej wymowę poza ćwiczeniami. Dziecko w taki sposób uczy się kontrolować swoje wypowiedzi.
6. Na zajęciach dziecko zawsze powinno mieć zeszyt do wpisywania zaleconych  do domu ćwiczeń.
7. Ważne by dziecko uczestniczące w zajęciach było zdrowe (bez kataru, kaszlu itp.).

Wady wymowy

Szczegóły

Opublikowano: środa, 24 wrzesień 2014 15:25

ipj

Krótki opis najczęściej występujących wad wymowy u dzieci

Reranie (inaczej rotacyzm):

polega na nieprawidłowej wymowie głoski r. Terapię tej wady rozpoczynamy od gimnastyki języka i warg. Aby uzyskać prawidłowe brzmienie r, najczęściej stosujemy przekształcenia dźwięków t, d, l w różnego rodzaju połączeniach. Gdy uda nam się wywołać r, możemy przejść do ćwiczeń utrwalających dźwięk. Najpierw trenujemy go w zbitkach spółgłoskowych tr, dr, potem w sylabach, wyrazach i zdaniach. Ćwiczymy kolejno nagłos, śródgłos i wygłos.

Przykładowe ćwiczenia:

• „zaglądanie językiem do gardła” (cofanie szerokiego języka wzdłuż podniebienia);
• „jedzie konik” (coraz szybsze kląskanie językiem o podniebienie twarde);
• mlaskanie (wielokrotne odrywanie języka przyklejonego całą powierzchnią do podniebienia);
• naśladowanie ssania cukierka czubkiem języka;
• mocne akcentowanie „t” podczas wybrzmiewania zbitek „tll”, „tll”, „tll”, „trl” najpierw szeptem, a potem głośno;
• powtarzanie szeptem, a następnie głośno
  la, la, la, trla
  lo, lo, lo, trlo
  lu, lu, lu, trlu
  le, le, le, trle
  ly, ly, ly, trly
  li, li, li, trli;
• szeptem i głośno wypowiadanie
  trla, trlo, trle, trlu, trly;
• próby naśladowania odgłosów, zaczynając od szeptu:
  - śpiewu ptaków – tri li li
  - gry na trąbce – tra ta ta, tru tu tu, tre te te
  - warczenia psa – wrr, wrr, wrr.

Seplenienie (inaczej sygmatyzm) – szereg szumiący:

polega na nieprawidłowej wymowie głosek: sz, ż, cz, dż. Terapię tej wady rozpoczynamy od gimnastyki buzi i języka. Następnie, pokazując prawidłowe ułożenie artykulatorów, próbujemy wywołać kolejne głoski. Gdy nam się to uda, możemy przejść do ćwiczeń utrwalających dźwięki. Najpierw dokładamy do nich samogłoski. Potem ćwiczymy wymowę w wyrazach – początkowo w nagłosie, następnie w śródgłosie i na końcu w wygłosie. Ostatnim krokiem jest utrwalenie prawidłowego brzmienia głosek w całych zdaniach.

Przykładowe ćwiczenia:

• wysuwanie języka do przodu;
• wysuwanie szerokiego języka na zewnątrz jamy ustnej;
• żucie brzegów języka zębami trzonowymi (żeby rozciągnąć całą jego powierzchnię);
• masaż języka – wysuwanie i cofanie języka przez lekko zwarte zęby;
• unoszenie języka na górną wargę (język wąski, wydłużony, zęby widoczne);
• unoszenie języka za górne zęby (język wąski);
• cofanie języka za wałek dziąsłowy;
• kierowanie języka w kąciki ust (zęby widoczne).

Seplenienie (inaczej sygmatyzm) - szereg ciszący

polega na nieprawidłowej wymowie głosek: ś, ź, ć, dź. Terapię tej wady rozpoczynamy od gimnastyki buzi i języka. Następnie, pokazując prawidłowe ułożenie artykulatorów, próbujemy wywołać kolejne głoski. Gdy nam się to uda, możemy przejść do ćwiczeń utrwalających dźwięki. Najpierw dokładamy do nich samogłoski. Potem ćwiczymy wymowę w wyrazach – początkowo w nagłosie, następnie w śródgłosie i na końcu w wygłosie. Ostatnim krokiem jest utrwalenie prawidłowego brzmienia głosek w całych zdaniach.

Przykładowe ćwiczenia:

• „hi hi” – naśladowanie śmiechu o brzmieniu wysokim, średnim, niskim, na przemian cicho i głośno;
• „ihihi ihihihi” – wydawanie odgłosu rżenia konia;
• układanie ust, jak podczas wymawiania „u”, a następnie, jak przy „i”;
• lekki uśmiech, a następnie powrót warg do pozycji neutralnej;
• „koci grzbiet” – opieranie czubka języka o wewnętrzną powierzchnię dolnych zębów i próby unoszenia środka języka do podniebienia.

Seplenienie (inaczej sygmatyzm) - szereg syczący

polega na nieprawidłowej wymowie głosek: s, z, c, dz. Terapię tej wady rozpoczynamy od gimnastyki buzi i języka. Następnie, pokazując prawidłowe ułożenie artykulatorów, próbujemy wywołać kolejne głoski. Gdy nam się to uda, możemy przejść do ćwiczeń utrwalających dźwięki. Najpierw dokładamy do nich samogłoski. Potem ćwiczymy wymowę w wyrazach – początkowo w nagłosie, następnie w śródgłosie i na końcu w wygłosie. Ostatnim krokiem jest utrwalenie prawidłowego brzmienia głosek w całych zdaniach.

Przykładowe ćwiczenia:

• ułożenie języka za dolnymi zębami;
• cofanie języka w głąb jamy ustnej;
• liczenie dolnych zębów czubkiem języka po wewnętrznej stronie;
• dmuchanie na chorągiewki i wiatraczki;
• „tańczący płomyczek” – dmuchanie na płomień świecy w odległości niepozwalającej zdmuchnąć płomyka, lecz wyginać go;
• dmuchanie na papierowe łódki pływające w misce z wodą;
• zawody „kto dmuchnie dalej” – zdmuchiwanie kulek waty z ręki;
• wydmuchiwanie baniek mydlanych;
• dmuchanie na papierowe ozdoby zawieszone na nitkach o różnej długości ponad głową ćwiczącego.

Kolejność powstawania głosek

Szczegóły

Opublikowano: środa, 24 wrzesień 2014 15:21

IPJ

Kolejność powstawania głosek w mowie dziecka:

         3 lata   a o i u j ł l y e p b m f w t d n ń ch ś ź ć dź k g

         4 lata     s z c dz

         5 lat     sz ż cz dż r

Rodzicu !!!

Gdy Twoje dziecko nie wymawia prawidłowo powyższych głosek

a jego wiek jest odpowiedni do powyższej kolejności - wskazana jest konsultacja logopedyczna!!!

Jak skutecznie motywować dziecko?

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 06 marzec 2014 14:16

Jak skutecznie motywować dziecko?

UCZENIE SIĘ JEST PROCESEM ZŁOŻONYM, W KTÓRYM WAŻNA ROLĘ ODGRYWA MOTYWACJA.

Odpowiadając na pytanie: jak skutecznie motywować dziecko, warto zacząć od kwestii podstawowej: dlaczego dziecko w ogóle chce się uczyć. Powodów chęci do nauki jest wiele. Uczenie się bowiem może być wynikiem jednego z dwóch typów motywacji:

1. motywacji wewnętrznej (chcę być w czymś coraz lepszy, mam zainteresowania i zależy mi na ich rozwijaniu oraz zdobywaniu wiedzy, poszukuję odpowiedzi na ważne dla mnie pytania);
2. motywacji zewnętrznej (chcę mieć dobre oceny, zdobyć nagrodę, zostać pochwalonym i docenionym).

Warto zastanowić się nad tym, czy motywują dziecko bardziej:

- czynniki wewnętrzne - pasja, zainteresowania, ciekawość świata

- czy czynniki zewnętrzne - dobre oceny, pochwały, nagrody, uczestnictwo w konkursach.

Jednocześnie warto pamiętać o tym, że nie ma jednoznacznej odpowiedzi na to, które z nich są lepsze. Lepsze są tak naprawdę te, które są skuteczniejsze w danym przypadku. Często te obszary się krzyżują, co jest zauważalne np. u laureatów konkursów czy olimpiad przedmiotowych.

Możemy znaleźć także wiele odpowiedzi na kolejne pytanie - dlaczego dziecko nie chce się uczyć:

1. bo nie czuje wsparcia – ani od rodziców, ani od nauczycieli;
2. bo interesuje się innymi rzeczami niż te, które są wykładane w szkole.;
3. bo materiał jest za trudny;
4. bo przeżywa lęk przed byciem ocenianym;
5. bo przeżywa trudne chwile w życiu i oceny nie są dla niego żadną wartością.

Znając dziecko (ucznia) i przyczyny jego chęci bądź niechęci do nauki, można dużo łatwiej poradzić sobie z motywowaniem go do pracy.

Niemniej dziecko z silną motywacją wewnętrzną na pewno zachęcą do działania:

1. różnorodne metody pracy i jej atrakcyjne formy, czyli aktywne i niekonwencjonalne;
2. pozwolenie na doświadczenie radości tworzenia – np. poprzez działania manualne;
3. zainteresowanie opiniami i przeżyciami dziecka;
4. nauczenie dziecka metod wyszukiwania informacji;
5. pokazywanie przez nauczyciela, rodzica, jak duże powiązania ma nauka z życiem codziennym.

Z kolei dla dziecka z silniejszą motywacją zewnętrzną bardzo ważne będą na przykład:

1. pochwały, szczególnie od lub w obecności osób znaczących, np. klasy czy rodziców;
2. zauważanie nawet drobnych sukcesów;
3. zasłużone pozytywne oceny;
4. nagrody.

Istnieje kilka podstawowych metod zwiększania zamiłowania do nauki u dziecka lub przywrócenia go, jeśli dziecko zapomniało, jak wielką przyjemność może ona sprawiać.
Można wykształcić w dziecku chęć uczenia się, wskazując mu powiązania wiedzy książkowej z codzienną rzeczywistością. Oto kilka sposobów:

• powiązać wiedzę naukową z naturalnymi zjawiskami przyrodniczymi;
• odnieść wiedzę społeczną i historyczną do współczesnych wydarzeń;
• wskazać na podobieństwo literatury do życiowych doświadczeń i problemów;
• podkreślać zastosowanie matematyki w codziennym życiu;
• odwoływać się do rzeczy, które mają dla dziecka znaczenie.
  Kolejny sposób na ożywienie nauki w szkole to poszerzenie doświadczeńprzez zabieranie go w takie miejsca, jak muzea, gospodarstwa rolne, obiekty zabytkowe, ośrodki kulturalne. Można tu zaliczyć również wirtualne wizyty w Internecie.
  Szczególnie ważne jest również pobudzanie zainteresowań dziecka:
• wzbogacać paletę doświadczeń dziecka, np. przed wizytą w zoo albo po niej zaproponuj dziecku, żeby wybrało zwierzę o jakim chciałoby się czegoś nauczyć;
• podsycać płomień zainteresowań, np. dziecku, które interesuje się modą zaproponuj lekcje rysunku, podaruj szkicownik.

Formy motywowania sprowadzają się do postulatów skutecznego motywowania dziecka:

1. bądź obecny, konsekwentny, szanuj, współpracuj i pozwól na ekspresję;
2. ucz przez doświadczenie;
3. ucz wytrwałości, konsekwencji w działaniu, wiary w siebie („nie poddawaj się tuż przed metą osiągniecia celu, bo nie zobaczysz efektów swojego wysiłku”);
4. dawaj uczniowi (dziecku) wiarę w sukces – każdy mniejszy czy większy sukces w uczeniu się uczyń okazją do wyrażenia radości.

Dzieci potrzebują dla swoich odkrywczych i badawczych działań nie tylko motywującego otoczenia pełnego różnorodnych bodźców, lecz również dorosłych, którzy będą dodawali im odwagi oraz wspierali ich ciekawość świata, żądzę wiedzy i pęd ku dociekaniu istoty wszystkiego wokół siebie.

Daniela Braun "Badanie i odkrywanie świata z dziećmi"

Literatura:

Kołakowski A., Pisula A. (2011). Sposób na trudne dziecko. Przyjazna terapia behawioralna. Gdańsk: GWP.

Plewka Cz., Taraszkiewicz M. (2010). Uczymy się uczyć. Szczecin:TWP.

SPRAWDZIAN w KLASIE SZÓSTEJ

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 08 październik 2013 19:13

• Komunikat dyrektora Centralnej Komisji. Egzaminacyjnej z 29 sierpnia 2014 r. w sprawie sposobu dostosowania warunków i form przeprowadzania w roku szkolnym 2014/2015 sprawdzianu   i egzaminu gimnazjalnego do potrzeb uczniów (słuchaczy) ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi, w tym niepełnosprawnych, niedostosowanych społecznie oraz zagrożonych niedostosowaniem społecznym, opublikowanym na stronie internetowej Centralnej Komisji Egzaminacyjnej.

PODSTAWOWE INFORMACJE O SPRAWDZIANIE ze strony OKE Poznań >>> Informacje Informatory Terminy Procedury Arkusze Wyniki i analizy Raporty http://www.sprawdzian-szostoklasisty.pl/http://www.e-zadania.pl/szkola-podstawowa/  http://www.math.edu.pl/http://www.thatquiz.org/pl/   (www.jakzosia.com)

UWAGA - POWRÓT DOPALACZY !!!

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 08 październik 2013 18:21

UWAGA - POWRÓT DOPALACZY !!!

Mimo ciągłych prac nad ustawą o przeciwdziałaniu narkomanii, która posiada zapisy zakazujące produkcji i wprowadzania do obrotu substancji i środków psychoaktywnych, realna sytuacja nie zmieniła się. W dalszym ciągu na polskim rynku można nabyć substancje psychoaktywne, których działanie jest podobne do narkotyków – są to tzw. dopalacze.

Pozornie nie wzbudzają zainteresowania dorosłych, ponieważ młodzi ludzie kupują je jako np. środki czyszczące. W związku z tym nikt z najbliższego środowiska nie podejrzewa, co naprawdę kryje się w opakowaniu tego produktu.

Obecnie handel dopalaczami odbywa się głównie za pomocą stron internetowych umieszczonych na serwerach państw, gdzie wprowadzanie w obrót tych substancji nie powoduje konsekwencji prawnych. Taki zakup odbywa się najczęściej przed domowym komputerem i trwa zaledwie kilka minut. Wystarczy rejestracja na stronie, złożenie zamówienia, które niekoniecznie musi zostać dostarczone do domu – towar można odebrać również w paczkomacie, co daje młodemu człowiekowi pełną dyskrecję.

Wiele stron zostało pozornie zablokowanych w 2010 r., lecz wystarczy jedno kliknięcie i następuje przejście na zagraniczne serwery, gdzie można nabyć dosłownie wszystko. Niektórzy śmiałkowie w dalszym ciągu prowadzą sprzedaż w sklepach ulicznych, wykorzystując luki w prawie, i handlują substancjami, które jeszcze nie znalazły się na liście ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Dopalacze są sprzedawane jako:

•             kadzidełka,

•             sole kąpielowe,

•             nawozy i odżywki do roślin,

•             środki odstraszające krety,

•             środki do czyszczenia komputera,

•             odświeżacze do powietrza. 

W ostatnim czasie do polskich szpitali coraz częściej trafiają ludzie z objawami zatrucia nieznanymi substancjami. Czasami jednak pomoc przychodzi za późno. Dodatkowe ryzyko to brak informacji osób przyjmujących te substancje na temat ich pochodzenia i składu, co w znacznym stopniu utrudnia proces detoksykacji organizmu.

RODZICU, BĄDŹ CZUJNY!!!

Aneta Kaczmarek - pedagog szkolny  

Źródło: http://www.glospedagogiczny.pl/plik/369.html